Αν με μια φράση, θα έπρεπε να χαρακτηρίσουμε την κατάσταση που επικρατεί στο κράτος αυτό στο οποίο ζούμε, θα ήταν αυτή ''κρύψε να περάσουμε''. Και αυτό ισχύει σε όλες τις πτυχές της ζωής μας, στην κοινωνία, στην πολιτική, στον αθλητισμό, ακόμα και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις.
Είναι αυτό που έμαθαν να κάνουν οι πατέρες μας, οι παππούδες μας και όλοι άλλοι πριν από αυτούς, και ως φυσικό επακόλουθο είναι αυτό που κάνουμε και εμείς οι ίδιοι...η νέα γενιά και το ''μέλλον'' αυτού το τόπου. Δεν έχουμε μάθει να διεκδικούμε, να ζητάμε, να απαιτούμε. Παραμένουμε προσκολλημένοι σε ιδεές και απόψεις πεπαλαιωμένες και φοβόμαστε την αλλαγή.
Ψηφίζουμε τα ίδια κόμματα και τους ίδιους ανθρώπους και επιμένουμε να το κάνουμε με πάθος, έστω και αν πολλοί μέσα μας, ξέρουμε ότι το κάνουμε για όλους τους λάθος λόγους κάθε φορά.
Κάποτε, διερωτούμε, καλά δεν τους έχετε σιχαθεί; Δεν σας έρχεται μια τάση για εμετό κάθε φορά που τους βλέπετε να μιλάνε; Όταν παίζουν θέατρο μπροστά σας, με τόσο στόμφο και με τόσο πειστικό τρόπο...επαγγελματίες πολιτικοί που είναι έτοιμοι να πάνε κόντρα, ακόμα και με τα έντερα τους για να παραμείνουν αρεστοί στο ακροατήριο τους.
Μήπως μας αξίζει τελικά να έχουμε αυτό το ζοφερό μέλλον; Μήπως η ίδια η παιδεία μας ως πολίτες δεν μας επιτρέπει για κάτι περισσότερο; Μήπως ζητάμε πολλά για ένα λαό που έμαθε να ''κρύφει μες τα πετσιά του, τζαι να μεν φκάλλει άχνα'';
Δυστυχώς η παιδεία που μας προσφέρει το ίδιο το σύστημα είναι ισχνή και περιχρή για να καλύψει τα κενά πολιτισμού που μας διακατέχουν από την γέννηση μας. Στηριζόμαστε σε ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα που στόχο έχει την ποσότητα μάθησης και όχι την ποιότητα της μάθησης. Μαθαίνουμε από όλα λίγο και στο τέλος όταν τελικά αποφοιτήσουμε και είμαστε έτοιμοι να εισέλθουμε ως σκεπτόμενοι πολίτες στην κοινωνία, αισθανόμαστε ανεπαρκείς. Χωρίς ουσιαστικές γνώσεις αλλά πάνω από όλα χωρίς διάθεση και δίψα για περαιτέρω μάθηση. Μετά το σχολείο λειτουργούμε ενστικτωδώς και επείδη δεν έχουμε τα εφόδια για να κάνουμε κάτι καινούργιο, δεν έχουμε την δύναμη να αντισταθούμε σε όλα τα λάθος πράγματα που βλέπουμε να γίνονται γύρω μας, συμβιβαζόμαστε και κρύφουμε για μια ζωή.
Έχουμε διερωτηθεί ποτέ, ότι μήπως το ίδιο το σύστημα μας θέλει φερέφωνα και απλούς στρατιώτες στις επιβουλεύσεις του. Πολίτες χωρίς ουσιαστική άποψη, οι οποίοι μπορούν εύκολα να άγονται και να φέρονται από μια ''κλίκα'' ανθρώπων, που τους κοροϊδεύουν για το δικό τους όφελος;
Κάθε φορά, στο ίδιο έργο θεατές...μια κοινωνία που καταρρέει με μαθηματική ακρίβεια, πολίτες που είναι δυσαρεστημένοι με τις συνθήκες που έχουν να αντιμετωπίσουν καθημερινά, ένα κράτος χωρίς ίχνος πολιτισμού, δημοκρατικών διαδικασιών, αξιοκρατικών κριτηρίων...κοινωνία που στηρίζεται στην κομπίνα, το μέσον, την αδικία σε όλες τις εκφάνσεις και όλοι εμείς που τα ανεχόμαστε γιατί αδυνατούμε να κάνουμε την ανατροπή...φοβόμαστε τον αγώνα και αλλοτριωνόμαστε καθημερινά με ότι μας παρουσιάζουν τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης και αποβλάκωσης, που σημειωτέον είναι τα πρώτα που στηρίζουν αυτό το εξάμβλωμα που ονομάζουμε κράτος.
Δεν θέλω να προσβάλω κανένα, έστω και αν χρησιμοποιώ σκληρη γλώσσα...δίνω απλά τροφή για σκέψη σε όσους έχουν τη δύναμη να δούνε την αλήθεια κατάμματα...ο νοών νοείτω
