Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

   Αναμφίβολα οι περισσότεροι από εμας έχουμε συνειδητοποιήσει, τους τελευταίους μήνες, ότι ζούμε στη χώρα μας το θέατρο του παραλόγου. Οι μάσκες έπεσαν, ο οπισθοδρομισμός της κοινωνίας μας αναδύθηκε για ακόμα μια φορά μέσα από τον βούρκο που τον κάλυπτε τόσα χρόνια και με τον πιο τραγικό τρόπο διαφάνηκαν όλα όσα ενδόμιχα υποψιαζόμασταν αλλά δυστυχώς ποτέ δεν είχαμε το θάρρος να καταδικάσουμε μεγαλόφωνα και δημόσια, την ανικανότητα δηλαδή και την διαφθορά ενός συστήματος αξιών πεπαλαιωμένου και τόσο παροχημένου που έχει καταστήσει ακόμα και την έννοια του ίδιου του θεσμού του κράτους στο οποίο ζούμε αναμφίβολα παρηκμασμένη και που μας οδηγεί αμετάκλιτα προς την καταστροφή.

   Ένας ψεύτης πρόεδρος, μερικοί ανίκανοι υπάλληλοι και σχεδόν όλοι υποκριτές πολιτικοί συνθέτουν την εικόνα μιας χώρας που εκτός των άλλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει, τις τελευταίες δεκαετίες παλεύει ενάντια στους διαβουλευτές της ίδιας της φυσικής της ύπαρξης. Ο εχθρός δεν βρίσκεται απλά προ των πυλών αλλά βρίσκεται πια μέσα στην ίδια μας την χώρα και όλες του οι πράξεις συντείνουν και συγκλίνουν μόνο προς ένα σκοπό, την ολοκληρωτική και τελειωτική κατάληψη του νησιού καθώς και στον εκτοπισμό ή αφανισμό αν γίνεται του ελληνικού στοιχείου από αυτή τη γη.

   Οι Εφιάλτες όμως δεν έκλειψαν ποτέ από την ιστορία, ούτε ποτέ θα εκλείψουν. Άνθρωποι που δρούν με μόνο γνώμονα το προσωπικό, ατομικό τους συμφέρον, άνθρωποι που πατούν μεταφορικά ή και κυριολέκτικά (στις μέρες μας) επί πτωμάτων για να ικανοποιήσουν τον εγωισμό και τις φιλοδοξίες τους. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτούς που φέρουν ακέραια την ευθύνη και ακόμα κανείς δεν έχει πραγματικά πληρώσει αλλά και γι' αυτούς που σαν τους γύπες που μυρίζονται τις λεία τους, δεν σκέφτηκαν ούτε για μια στιγμή τον πόνο όλων αυτών που έχασαν δικούς τους ανθρώπους, και άρχισαν να ψηφοθηρούν και να κοκορομαχούν μεταξύ τους για λάθη και παραλείψεις και ο ένας να ρίχνει την ευθύνη στον άλλο. Θεατρινισμοί του κερατά που μόνο τους αδαείς, τα κομματόσκυλλα και τους ευκολόπιστους μπορούν να πείσουν. Τα κροκοδείλια δάκρυα και οι αερολογίες τους δεν φτάνουν ούτε και στο ελάχιστο να μας συγκινήσουν.
   Όπως λέει και ο απλός λαός η δικαιοσύνη είναι τυφλή και είτε το θέλουν είτε όχι όσοι έφταιξαν, θα πληρώσουν. Ακόμα και αν οι θεσμοί του κράτους μας δεν παρέχουν τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να καταδικαστούν όπως τους αξίξει αυτοί που πρέπει, η συνείδηση των πολιτών που έχουν μάθει στην ζωή τους να ζουν με αξίες και ιδανικά, τους έχουν ήδη καταδικάσει σαν ενόχους, κατάπτιστους και ανίκανους έστω και για να ζητήσουν συγνώμη.
   Όλοι γεννίομαστε ίσοι ως ανθρώποι, αλλά τον σεβασμό ή την υποτίμηση τα κερδίζει κανείς μόνο μέσα από τις πράξεις του. Κάντε μας περήφανους έστω και τώρα και καταδικάστε μόνοι σας τους εαυτούς σας, έτσι σαν μια πράξη αυτοδικίας, γιατί η μνήμη μπορεί σιγά σιγά να εξασθενεί και τα γεγονότα και ο θυμός ανεπαίσθητα να καταλαγιάσουν αλλά η ιστορία δεν ξεχνά και θα σας μαυρίσει στην αιωνιότητα ως εγκληματίες και ανίκανους για όσα ο λαός σας εμπιστεύθηκε.